Leesreis om de wereld: Congo-Kinshasa

Ik houd van wiskunde, maar politiek laat ik liever aan anderen over. Célio Mathématik, de hoofdpersoon van Congolese wiskunde, gebruikt de wiskunde juist om politiek te bedrijven. Célio is opgegroeid in een weeshuis, nadat zijn ouders en zusje zijn omgekomen tijdens een oorlog. Hij is straatarm en woont in een pakhuis met kartonnen tussenwanden, maar hij heeft wel wis- en natuurkunde gestudeerd. Zijn carrière komt echter niet op gang, totdat hij als dertigjarige wordt aangesteld als communicatie-adviseur van het Bureau voor Informatie. Daarmee is hij slechts één handdruk verwijderd van de president van de Democratische Republiek Congo. Althans, zo heet het land nu. Congo is verdeeld in twee landen: de Democratische Republiek Congo met Kinshasa als hoofdstad en de Republiek Congo waarvan Brazzaville de hoofdstad is. Maar democratie is ver te zoeken in Kinshasa, ook al is de internationale druk hoog.

Célio helpt zijn baas Tshilombo om het volk te beïnvloeden. Het perspectief wisselt soms van Célio naar Tshilombo en zijn adjudant Bamba. In het begin snap ik niet waar het verhaal heen gaat en vind ik het vervelend dat ik bladzijden lang niets over de hoofdpersoon lees, totdat Célio en Tshilombo elkaar ontmoeten en de rest van het verhaal veel met elkaar te maken hebben. Célio is intelligent en gebruikt theorieën uit de wiskunde en de natuurkunde om zijn communicatiestrategieën uit te leggen aan zijn baas. Het belangrijkste doel is om de mensen rustig te houden. Maar het broeit: men is ontevreden over de regering en er wordt veel gedemonstreerd. Ook Célio verlangt naar democratie en hij hoopt daar door zijn werk aan te kunnen bijdragen.

Zoals in meer Afrikaanse landen zijn de regering en het leger door en door corrupt. Arme mensen worden ingehuurd om demonstraties te houden voor de televisie. Een goede vriend van Célio komt daarbij om het leven. Als hij ontdekt dat zijn baas hier verantwoordelijk voor is, dringt langzaam tot hem door dat hij dit werk niet meer kan doen. De enige reden dat hij nog geen ontslag neemt, is dat hij wraak wil nemen op zijn baas… Het laatste deel van het boek is dan ook erg spannend.

In Koli Jean Bofane heeft een intrigerende geschiedenis beschreven. Doordat de gedachten van zowel Célio als de militairen zijn weergegeven, krijg je een goed beeld van hoe ver de regering van de gewone mensen afstaat en wat een schurken het zijn. De aandacht wordt van mensenrechten afgeleid door slimme politieke trucs. Célio probeert zijn steentje bij te dragen, hoe hopeloos het ook lijkt. Hij zet zich in voor een betere toekomst en is ook niet bang om van strategie te veranderen, ook al geeft hem dat onzekerheid en raakt hij zijn inkomen weer kwijt. Ik hoop dat er echt Afrikanen zijn zoals Célio, zodat het volk een stem krijgt en daarmee een betere toekomst.