Op de rug gezien – Margriet de Moor

Van sommige schrijvers heb ik al een aantal boeken gelezen, voor ik aan hun debuut toekom. Van Margriet de Moor las ik voor het eerst een boek toen ik op de middelbare school zat. Ik weet nog dat ik De virtuoos erg mooi maar niet makkelijk te lezen vond. Daarna volgden er nog drie, allemaal romans. De een beviel me beter dan de ander, maar haar schrijfstijl blijft trekken. Haar debuut Op de rug gezien is een bundeling van zeven verhalen, die goede recensies kreeg in 1988.

Als ik zoek naar een rode draad, dan kom ik uit op de liefde, die in zes van de verhalen min of meer een rol speelt. Twee keer gaat het om een ouder echtpaar dat al zo lang samen is en helemaal op elkaar ingespeeld. Als de ene dan dement wordt, zorgt de ander zonder terughoudendheid voor haar. Andere keren gaat het om verboden liefdes, zoals het meisje dat na haar eindexamen in het weekend gaat samenwonen met de rector van de school. Het laatste verhaal gaat over een vrouw die als tiener naar Nieuw-Zeeland is verhuisd en meer dan twintig jaar later haar jeugdliefde weer ontmoet. Ik vind dat het spannendste verhaal, maar ook wel ongemakkelijk, omdat haar man haar aan de andere kant van de wereld zit te missen.

In Margriets andere boeken speelt muziek vaak een grote rol. Dat is hier alleen zo in het eerste verhaal, over een jongen die pianoles krijgt. De lerares schrijft in zijn schrift berichten voor zijn vader en die schrijft weer terug, waardoor ze na een tijdje gaat fantaseren over die onbekende man.

Erg origineel en goed uitgewerkt is het verhaal over twee mannen die op zoek gaan naar dinosauriërs in Afrika. De ene is er helemaal enthousiast over en de ander besluit om mee te gaan, ook al heeft hij er geen zin in. Dat laatste blijft bij mij hangen en daardoor pakt het verhaal me niet zo.

Ik moet mijn hoofd er goed bij houden, want Margriet de Moor probeert vaak impliciet dingen te vertellen. Dan moet je maar aanvoelen in wat voor situatie deze hoofdpersoon zich weer bevindt. In het laatste verhaal wisselt ze zelfs binnen een alinea steeds van het heden naar het verleden. Ik vind het lastig, maar ook wel mooi.

De Gezellige verhalen van haar dochter Marente de Moor vond ik geweldig. Zij is veel scherper. Haar moeder vertelt subtieler en daardoor kost het iets meer moeite om er echt van te genieten. Wie van literatuur houdt, moet deze schrijver zeker eens proberen.