De woongroep – Franca Treur

Een dorsvloer vol confetti las ik binnen een paar dagen uit en ik vond het erg goed. Dat boek was gebaseerd op de jeugd van Franca Treur in een streng christelijk gezin. In haar tweede boek observeert ze het leven van onze generatie in deze tijd: mensen van rond de dertig die zich gaan settelen, of toch nog even niet? Doen we mee met de rest of kiezen we bewust voor een andere leefstijl? Dit thema spreekt me aan en ik was zo nieuwsgierig dat ik De woongroep heb gekocht. 

Elenoor is 28 jaar en werkt freelance. Ze heeft al zeven jaar een relatie met Erik, een verwende kakker die ook geen ‘echte’ baan heeft. Hij wil graag officieel gaan samenwonen en kinderen krijgen, maar Elenoor vraagt zich af of dat wel is wat ze wil. Via via hoort ze van een woongroep en ze besluit daar te gaan wonen, omdat ze hoopt daar mensen tegen te komen die wel weten hoe het verder moet met deze maatschappij. Het lijkt erg op een studentenhuis, maar dan met iets oudere bewoners. Ze eten vegetarisch en voeren af en toe actie, maar dan moeten ze wel eerst een onderwerp zoeken. Ook Elenoor doet maar een beetje mee, zonder dat ze zich verdiept in de dingen waar ze tegen protesteert. Het komt wel dichterbij als één van de ‘graaiers’ waar ze actie tegen voert een bekende van haar blijkt te zijn…

Ik kon me niet goed inleven in Elenoor, omdat het boek meer uit beschrijvingen van gebeurtenissen dan uit gedachten bestaat. Het wordt niet echt duidelijk waarom Elenoor in de woongroep gaat. Ik begreep ook niet waarom ze met Erik samen is, die in mijn ogen geen goede match voor haar is. Ik vroeg me daarom al snel af of die relatie stand zou houden. In de woongroep lijkt Elenoor geen sterke persoonlijkheid, net als haar huisgenoten: er komen spontaan mensen logeren en die laten ze gewoon blijven, terwijl ze er wel last van hebben. Koken kunnen ze ook niet en dat vond ik wel jammer: ik had het leuker gevonden als Elenoor zou hebben ontdekt dat vegetarisch eten erg lekker kan zijn. Ook van het actievoeren steekt ze niets op. 

De schrijfstijl van Franca Treur bevalt me wel. Het boek bevat veel rake, maar ook grappige observaties, wat het boek een mooi document van onze tijd maakt. Dit is geen literair hoogstandje, maar wel een vermakelijk boek.