De wereld als markt en strijd – Michel Houellebecq

Omdat we deze maand samen met een paar boekbloggers Franse boeken lezen, koos ik voor een boek van Michel Houellebecq. De wereld als markt en strijd was zijn romandebuut, waardoor Houellebecq in één klap beroemd werd, zonder dat er enige reclame voor was gemaakt. In de Franse literaire wereld deed het veel stof opwaaien, omdat men het zo’n merkwaardig boek vond.

De wereld als markt en strijd gaat over een depressieve IT’er die voor de overheid werkt. Hij beschrijft zijn saaie werk en zijn lege weekenden, waarin hij soms impulsieve acties onderneemt, maar meestal niets doet. Familie is er niet (waarom wordt niet duidelijk) en naast een bevriende pastoor zijn collega’s de enige mensen die hij spreekt. Hij reist het hele land door om cursussen te geven. Op één van die reizen wordt hij gekoppeld aan collega Tisserand, die ontzettend lelijk is, maar wel steeds achter de meisjes aan zit. De nutteloosheid van grote en kleine dingen spat er vanaf.

Ik houd niet van deze wereld. Nee, ik houd er absoluut niet van. Van de maatschappij waarin ik leef moet ik walgen; van de reclame word ik misselijk; van de informatica moet ik kotsen. Het enige wat ik als IT’er doe, is de wereld overspoelen met verwijzingen, controleprocedures en rationele beslissingscriteria. Het heeft geen enkele zin. Om eerlijk te zijn is het zelfs nogal negatief; een nutteloze belasting van neuronen. Deze wereld heeft overal behoefte aan, behalve aan extra informatie.

Het boek beschrijft vooral hoe zinloos de hoofdpersoon het leven vindt en als je ziet hoe hij het invult is dat ook wel begrijpelijk. Toch zijn zijn gedachten vaak wel interessant en ik las het boek dan ook redelijk snel uit. Het enige waar ik wat sneller doorheen bladerde, zijn de citaten van verhalen die de ik-persoon heeft geschreven. Het eerste verhaal is wel aardig, maar daarna volgen nog een paar kortere citaten die ik echt saai vond. Voor het grote verhaal zijn ze ook niet relevant en daarom kan je ze makkelijk overslaan.

Ik vind Houellebecq een typische mannelijke schrijver. Zijn stijl doet me denken aan Herman Brusselmans, al heeft die een flinke dosis humor en dat zit hier in elk geval niet expliciet in. Vanwege sommige herkenbare situaties vond ik het wel aardig om te lezen. Wellicht ga ik nog eens wat van hem lezen, maar ik zal er niet meteen voor naar de bibliotheek rennen.