MaddAddam – Margaret Atwood

Als ik een boek mocht kiezen dat verfilmd zou worden, dan koos ik voor deze trilogie van Margaret Atwood (goed, dan worden het dus drie films). De hoofdpersonen uit Oryx & Crake en The year of the flood komen hier bij elkaar: 1. de geeks die genetische manipulaties uitvoerden om de Crakers te ontwerpen, een ideale variant op de mens, 2. deze Crakers zelf en 3. een paar leden van de sekte God’s Gardeners. Zij zijn allemaal overlevenden van de ‘waterloze vloed’: het virus dat bijna de hele mensheid heeft uitgeroeid. Er zijn ook nog een paar ‘zware jongens’ die het overleefd hebben en zij vormen een bedreiging.

Na de ramp bouwen de mensen en de Crakers een nieuwe samenleving op, waarbij ze weer helemaal bij het begin beginnen. Ze leven heel primitief, maar af en toe gaan er een paar naar de verlaten stad om dingen te halen waar ze nog moeilijk zonder kunnen, zoals vulling voor hun geweren, wc-papier en ‘girl stuff’. De mensen die bij de God’s Gardeners zaten hebben zich goed voorbereid op een eventuele ramp en zij weten hoe je groente kunt verbouwen en ook hoe je varkens kunt verwerken tot ham en spek, hoewel de Gardeners indertijd vegetariërs waren.

Het hele verhaal wordt verteld door ex-Gardener Toby. Zij is de oudste vrouw die heeft overleefd. Haar specialiteiten zijn bijen houden en geneeskrachtige kruiden en paddestoelen. Het verhaal van Toby wordt afgewisseld met terugblikken op het leven van Zeb in de tijd voor de ramp. Zeb is de oudste man van het gezelschap. Deze structuur van afwisseling is hetzelfde als in de eerste twee boeken. Het zorgt er wel voor dat het verloop van Toby’s verhaal wat traag gaat. De eerste helft van het boek kwam ik maar moeizaam door, maar de tweede helft las ik binnen een paar dagen uit. Dus wellicht lag het ook meer aan mij dan aan het boek. Het Engels van Atwood is wel behoorlijk pittig. Toch zou ik je aanraden om dit in het Engels te lezen als je kan, vanwege woordgrapjes en verzonnen woorden.

De Crakers willen elke avond een verhaal horen over hoe ze zijn ontstaan en over Oryx en Crake, die een goddelijke status hebben gekregen. Het is erg grappig om te lezen hoe die verhalen gaan. De werkelijkheid moet sterk vereenvoudigd en een beetje aangepast worden om het begrijpelijk te maken voor de Crakers. In deze stukken blijkt Atwoods humor ook het meeste, bijvoorbeeld als een van de mensen ‘Oh fuck!’ roept en de Crakers denken dat hij een god aanroept die Fuck heet. Vanaf dan hebben ze het niet alleen over Oryx en Crake maar ook over Fuck, die door de lucht vliegt om hen te komen helpen. Verder is de humor wat subtieler, maar wel erg grappig.

Margaret Atwood heeft de opbouw van de kleine nieuwe samenleving en het ontstaan van de Crakerreligie zeer goed uitgewerkt. Na deze briljante toekomsttrilogie wil ik zeker meer van deze schrijfster gaan lezen.