De bijvangst – Wanda Bommer

Merel is veertien (bijna vijftien) en moet met haar moeder en diens nieuwe vriend op vakantie naar Italië. Haar beste vriendin wil niet meer mee, omdat ze liever met een paar andere meiden gaat kamperen op Terschelling. Merel mag dat niet en daarvan baalt ze natuurlijk als een stekker. Ondertussen zit Titus Troost op een Italiaanse parkeerplaats tussen de vakantiegangers, maar zijn doel is anders: hij wacht tot iemand z’n mooie auto onbeheerd achterlaat, maar met de sleutels er nog in, zodat Titus zo kan wegrijden. Soms zit hij urenlang te wachten en gebeurt er niets, maar deze keer heeft hij geluk. Een jong stel stapt uit een Jaguar en loopt naar het tankstation terwijl de radio nog aan staat. Titus slaat zijn slag…

Op de snelweg krijgt Titus Troost de schrik van zijn leven als de bult kussens op de achterbank overeind komt. Puber Merel was zo chagrijnig dat ze met haar pareo over zich heen getrokken op de achterbank bleef liggen, terwijl haar moeder met haar vriend even de benen ging strekken. Wat nu?

Titus en Merel verzinnen samen een plan. Merel kijkt altijd graag naar politieseries en het lijkt haar wel spannend te doen alsof ze ontvoerd is (wat ze in feite ook is, al was het niet expres). Titus wil vooral uit de handen van de politie blijven. Al snel valt hem op dat Merel hem erg doet denken aan zijn overleden vrouw, een thema dat ik eerder tegenkwam in De hemel boven Parijs. Alleen is het in dit boek wat minder dramatisch beschreven, ook al is Titus’ vrouw op een mysterieuze manier overleden.

Het verhaal wordt steeds absurder, maar nergens ongeloofwaardig. Afwisselend zijn Merel, Titus en Merels moeder aan het woord. De politie wordt wel ingeschakeld, maar die speelt slechts een bijrol. Eigenlijk is dit boek een detective, maar dan verteld vanuit de slachtoffers en de dader, waardoor je met allemaal meeleeft en de afloop totaal niet voorspelbaar is.

Merels moeder is door haar jongere vriend meegesleept naar een Italiaanse vakantievilla, samen met nog een paar andere vrienden. Over de samenstelling van het gezelschap is niet zo nagedacht en er zouden ook zonder een vermissing wel wrijvingen zijn ontstaan. De vakantiegangers worden lekker karikaturaal neergezet door Wanda Bommer. Met haar droge humor doet ze me denken aan Renate Dorrestein, die ook altijd schrijft over gewone mensen die in absurde situaties terechtkomen. Ook is er een serieuze ondertoon: als je wilt kan je verder filosoferen over de thema’s van het boek, maar het is ook erg geschikt als vakantieboek. Eerdere jaren nam ik vrijwel altijd een boek van Renate Dorrestein mee op vakantie. Nu had ik dat niet gedaan, maar met De bijvangst op mijn e-reader had ik net zoveel leesplezier.

Lees ook wat Inge, Tessa en Bianca (Drukinkt) over dit boek schreven.