Thomas Verbogt stond al een hele tijd ongelezen op mijn boekenlijst, vooral na enthousiaste verhalen van een paar twitteraars. Ik was dan ook blij verrast toen zijn nieuwste boek Als de winter voorbij is op de agenda van Een perfecte dag voor literatuur bleek te staan. Met hoge verwachtingen begon ik aan dit boek.
Meteen op de eerste bladzijde begrijp ik waarom deze schrijver zulke grote fans heeft: hij schrijft prachtig. In korte zinnen worden grote gedachten verwoord. Ik probeer langzaam en aandachtig te lezen.
De hoofdpersoon, die later Verbogt zelf lijkt te zijn, is net verhuisd en komt op zolder brieven en foto’s tegen die herinneringen bij hem oproepen. Hij blikt terug op zijn jeugd vlak na de Tweede Wereldoorlog:
Aan de achterkant keken we uit op stadstuinen die perfect onderhouden werden, zoals bijna alles in de jaren vijftig, alsof strikte orde een streep kon zetten onder een verleden dat nog steeds maar niet ophield.
De jongen kijkt erg op tegen zijn tien jaar oudere zus Becky, die haar ouders verloor in de oorlog en die nu gitaar speelt en zingt. Maar dan eindigt dit verhaal abrupt en springt het perspectief weer terug naar de volwassen man, die nu verder mijmert over Lin, waar hij ooit eens een zoen van kreeg. En dan gaat het ineens weer over een gebeurtenis korter geleden, waarbij de schrijver samen met een mooie jonge vrouw wordt opgesloten door een oplichter. Maar net als dit spannend begint te worden, gaat het weer hoofdstukken lang over Lin. Het veelbelovende begin lijkt te verzanden in herinneringen die allemaal door elkaar verteld worden. Meestal vormen een paar korte hoofdstukken een eenheid, maar dan kan Verbogt zomaar ineens over iets anders dromen en verspringt het verhaal.
Gelukkig worden losse eindjes ook weer opgepakt en uiteindelijk vallen de verhaallijnen als puzzelstukjes in elkaar. Samen vormen de herinneringen een autobiografie van de schrijver. Het gaat over kleine ontmoetingen, over aanrakingen tussen mensen die grote invloed op hun levens kunnen hebben. Het gaat over de liefde en over levensangst:
Ik ben bang dat ik een foute beslissing neem als ik geen tijd meer besteed aan wat ik in mijn leven wil veranderen, maar het ga doen met wat er is. Maar als ik nog iets wil veranderen, is die wil er toch ook nog?
Zinnen als deze lees ik wel een paar keer achter elkaar:
We weten niet hoe we in elkaar zitten, we zijn raadsels, geen raadsels die we op kunnen lossen, maar raadsels die elkaar vasthouden.
Het is heerlijk om deze filosofische gedachtengangen te lezen, want ze zijn zo raak, maar ook helder opgeschreven en makkelijk te lezen. Halverwege dit boek was ik even bang dat het een lichte tegenvaller zou worden, maar na het einde wil ik alleen maar meer lezen van Thomas Verbogt.
Dit boek heb ik gelezen voor de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven.
Met dank aan uitgeverij Nieuw Amsterdam voor het opsturen van een recensie-exemplaar.
Lalagè leest 