Hollow City – Ransom Riggs

Vaak ben ik wat terughoudend met series, omdat het regelmatig voorkomt dat het eerste deel het beste is en daarna wordt het minder. Toch lees ik deze zomer delen uit maar liefst drie reeksen en ik vind ze geweldig. Dit artikel gaat over het middelste deel van een trilogie, maar ik begin met een terugblik. Vorig jaar las ik Miss Peregrine’s home for peculiar children, een spannend boek met geheimzinnige oude foto’s. Ook genoot ik van de bijbehorende verfilming van Tim Burton.

Het eerste boek kent een langere aanloop dan de film. Langzaam wordt duidelijk dat Jacobs opa zijn sterke verhalen niet heeft verzonnen, maar dat hij écht in aanraking was gekomen met een stel weeskinderen met bijzondere gaven: de één is heel sterk, de ander heeft bijen in zijn maag, de volgende zweeft als ze haar loodzware schoenen niet draagt en ook Jacob zelf blijkt een bijzondere eigenschap te hebben. Het eerste boek eindigt met een gevecht tussen deze kinderen en een stel monsters, waarbij hun juf Miss Peregrine wordt gekidnapt, terwijl ze net in een vogel is veranderd.

Het is een jaar geleden dat ik het eerste deel las, maar meteen op de eerste bladzijde van Hollow City zit ik weer helemaal in het verhaal. De kinderen weten juf Peregrine terug te kapen, maar ze raakt daarbij gewond en kan niet weer terug veranderen in haar menselijke gedaante. Om haar te redden, moeten ze naar Londen reizen. Ondertussen zitten de monsters achter hun aan. Het is een spannend avontuur met veel raadsels en ontmoetingen. Steeds moeten de kinderen (die stiekem veel ouder zijn dan ze lijken) beoordelen wie te vertrouwen is en wie niet. Hun bijzondere gaven en een beetje geluk zorgen ervoor dat ze steeds overleven.

Despite everything, this peculiar life was what I’d always wanted. Strange, I thought, how you can be living your dreams and your nightmares at the very same time.

Ransom Riggs is een rasverteller. Hij weet alle personages erg beeldend te beschrijven en hij heeft zo’n heerlijke fantasie. Een mooie vondst is bijvoorbeeld dat er behalve bijzondere kinderen ook bijzondere dieren blijken te bestaan. De wereld van de bijzondere kinderen zit aardig complex in elkaar, maar het is niet moeilijk opgeschreven. De spanning zakt nergens in. De oude foto’s passen perfect bij het verhaal en vormen een originele toevoeging. De schrijver heeft het verhaal vast aan de foto’s aangepast, maar ze komen steeds nadat je de beschrijving ervan hebt gelezen en dan voelt het heel natuurlijk aan. Alles bij elkaar heb ik erg genoten van dit boek en over een tijdje ga ik zeker het derde deel lezen.