De opwindvogelkronieken – Haruki Murakami

Van de boeken van Haruki Murakami krijg ik maar geen genoeg! Na Norwegian Wood en de trilogie 1q84 las ik een paar maanden geleden Ten zuiden van de grens. Dat was zo uit en daarom was ik nu wel toe aan een lekker dik boek van Murakami. Naast Kafka op het strand behoort De opwindvogelkronieken tot zijn dikste boeken. Als e-book telt het maar liefst 748 bladzijden.

De hoofdpersoon van dit boek heet Tõru Okada. Hij is werkloos en zit thuis terwijl zijn vrouw naar kantoor gaat. Het tempo aan het begin van het verhaal is laag, vergelijkbaar met het tempo waarin Tõru zijn leven leidt. Het spannendste wat er gebeurt is dat de kat verdwijnt. Omdat hij verder toch niets te doen heeft dan het huishouden en omdat zijn vrouw het op prijs stelt, gaat hij op zoek naar de kat. Dan ontmoet Tõru een vroegwijs tienermeisje en hij ontvangt zijn eerste mysterieuze telefoontje van een helderziende dame. Kortom, in de eerste twintig bladzijden kan ik al tien kruisjes zetten op onderstaande bingokaart.

Ondanks het lage tempo blijf ik verder lezen. Ik wil het niet meteen opgeven en er is toch ook iets aantrekkelijks aan Murakami’s eenvoudige stijl. Bovendien wil ik wel meer weten over die mysterieuze vrouwen, al verwacht ik dat er veel in nevelen gehuld zal blijven, zoals ik gewend ben van Murakami.

De rode draad van het verhaal is dat in korte tijd vier geheimzinnige vrouwen in Tõru’s leven verschijnen, terwijl zijn eigen vrouw verdwijnt. Ook de paar mannen die hij ontmoet zijn bijzonder. Bijna elke persoon die Tõru tegenkomt vertelt hem uitgebreid zijn of haar levensverhaal. Dat is helemaal niet erg, want het zijn goede verhalen. Tegen ‘Het lange verhaal van meneer Mamiya’ dat ook nog uit twee hoofdstukken bestaat zie ik een beetje op, maar ik lees de dertig bladzijden ademloos uit. Het is een gruwelijk verhaal. Blijkbaar heeft Murakami zich in de geschiedenis van de oorlog van Japan met China verdiept en hij kan erover vertellen alsof hij er zelf bij was. Dat is echt razend knap gedaan. De verschillende verhalen worden in de loop van het boek steeds aangevuld. Doordat Murakami het in stukjes aanbiedt – een hoofdstuk beslaat steeds ongeveer 10 bladzijden – lukt het goed om mijn aandacht erbij te houden. Verderop in het boek kom ik nog een bekende tegen: Ushikawa, het afzichtelijke, lelijke, kale mannetje uit 1q84.

Op een gegeven moment begin ik samen met Tõru verbanden te zien tussen de verschillende personen die hij ontmoet. Alles bij elkaar wordt het een grote berg puzzelstukjes. Ze vormen een reeks raadsels die Tõru denkt te moeten oplossen om zijn vrouw terug te krijgen. Als lezer probeer ik mee te puzzelen, maar dat is behoorlijk lastig. Zoals verwacht begrijp ik aan het einde van het boek nog lang niet alles, maar het vormt wel een netjes afgerond geheel. Voor wie dan nog verder wil filosoferen, heeft vertaler Jacques Westerhoven een uitgebreid nawoord geschreven. Overigens heeft hij weer voor een sublieme vertaling gezorgd. Ik heb daar zeer veel bewondering voor.

Als je nog nooit iets van Murakami hebt gelezen, dan zou ik je aanraden om niet met De opwindvogelkronieken te beginnen. Maar als je eenmaal gegrepen bent door zijn fantastische stijl, sla deze dan vooral niet over.

Het toeval wil dat Tessa vandaag ook over dit boek blogt, in het kader van haar Murakami-project. Ze leest er elke maand eentje!